Wiatr targał okrętem jak wściekły pies szmacianą lalką. Takiego sztormu dawno nie widzieli. 

- Wiedziałem, do licha, że tak będzie - pomyślał Wezymir - zawsze, gdy wiozę cenny ładunek, coś się musi wydarzyć, psia mać!

Niebo chmurzyło się od dłuższej chwili, ale dopiero teraz czerń zalała je niczym smoła. Jedynie błyskawica co jakiś czas pojawiająca się w oddali pozwalała wciąż wierzyć, że nad okrętem jest coś więcej niż czarna dziura. A było przecież dopiero popołudnie, i to nie tak wcale późne.

 

Kilka następnych minut pogorszyło sytuację do tego stopnia, że pioruny waliły już nad głowami kupca Wezymira i jego załogi. Galeon zaczął niebezpiecznie trzeszczeć przy kolejnych uderzeniach fal. 

- Kapitanie, żagle porwane na wszystkich masztach, co my teraz zrobimy?! - wrzeszczał majtek.

- Teraz to tylko modlitwa nam została - odpowiedział cicho, bardziej do siebie niż do majtka, kapitan, gdyż z takim żywiołem nie spotkał się przez ponad 40 lat jak pływa po morzach.

 

W rzeczy samej modliła się już ponad połowa załogi, głównie skuleni w klęczkach pod ławami albo pod pokładem. Część uczepiona lin przy burtach wypatrywała czegoś w ciemności nad wodą, prawdopodobnie marzyli by zobaczyć choćby cień przejaśnienia.

W pewnym  momencie jeden ze stojących oberwał stołkiem w głowę i wypadł za burtę. Ktoś inny przeraźliwie krzyknął, ale nikt nie myślał nawet o udzielaniu jakiejkolwiek pomocy. Każdy walczył z żywiołem o własne życie.

 

Kapitan, mimo że niespecjalnie mógł cokolwiek zrobić, wciąż próbował sterować okrętem. Niestety były to działania beznadziejne. W taką pogodę nawet okręt z żaglami jest niesterowny, a ten żagli już przecież nie miał!

 

Okręt kupca Wezymira wraz z jego właścicielem, kapitanem i 34 członkami załogi rozbił się o skały przy Morskim Łowisku. Nikt nie przeżył. Nie ocalał także ładunek. 7 wielkich skrzyń pełnych czarnych pereł zatonęło niedaleko nabrzeża.

 

---

 

Od teraz, do końca weekendu, tj. 24.10 godz. 00:00, 10-krotnie (!!!) większa szansa na wydobycie czarnej i białej perły!